Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

Η φωνή της λίμνης...

Παρασκευή 12:00 μμ στον λιμναίο οικισμό Καστοριάς η συναυλία. Το συγκρότημα ανταποκρινόμενο στις παρακλήσεις των θεατών αποφασίζουν να συνεχίσουν για λίγο ακόμα.
Το κρύο πια το νιώθουμε όλοι. Πλησιάζω κοντά στην λίμνη. Στην πανέμορφη «Ορεστειάδα», πόσους θρύλους και ιστορίες έχω ακούσει γι’ αυτήν.
Στο βάθος οι καλύβες του λιμναίου οικισμού φωτισμένες σε μεταφέρουν σε ένα άλλο κόσμο…..
Νιώθω δέος ….. μα η καρδιά μου κλαίει ….. ο ήχος της κιθάρας, του ακορντεόν και του μπάσου με συνεφέρνουν λίγο … νιώθω απογοητευμένος ; γιατί ; ………………
Η ομορφιά της λίμνης με ηρεμεί …..ακούγεται ένα Θρόισμα … μα όχι ακούγεται η καθαρά, μια φωνή από την λίμνη να με ρωτά : γιατί μελαγχολείς ; δεν ξέρεις πόσο τυχερός είσαι ….
Εγώ ;;…….
Ναι εσύ ……μα δεν βλέπεις ! δεν ακούς ! δεν νιώθεις …….
Μα ναι τα άτομα χειροκροτούν με ενθουσιασμό … παντού χαμογελαστά πρόσωπα … παντού ακούγονται μπράβο … κοιτώ τους εθελοντές αυτούς που μέρες τώρα έτρεχαν για την συναυλία …. Πόσο άγχος; …. Από το πρωί στον λιμναίο οικισμό….
Θα βρέξει δεν θα βρέξει; ….. θα είναι όλα έτοιμα; ….. τί κούραση θεέ μου…..
Και όμως βλέπω μόνο χαμογελαστά πρόσωπα …. Για όλους έχουν μια καληνύχτα .. ένα ευχαριστώ …
Βλέπεις ακούγεται πάλι η φωνή…
Ναι βλέπω άτομα να λένε κι αυτά ευχαριστώ στα παιδιά… να ρωτούν για τον εθελοντισμό ….. να απορούν … γιατί προσφέρουν εθελοντικά εργασία; … γιατί όλοι έχουν μια φωνή; ..μία καρδιά; .. μια φλογερή καρδιά γεμάτη αγάπη για όλους; ….
Σε όλους απαντούν με χαμόγελο … σε όλους τονίζουν εμείς είμαστε η αρχή εσείς το μέλλον…

Πάμε τώρα μια βόλτα στον οικισμό, ακούγεται πάλι η φωνή … βαδίζω σιωπηλός ανάμεσα στις καλύβες .. νιώθω δέος για τον μακρινό πρόγονο μας… το βλέμμα μου πέφτει στην πανέμορφη πόλη της Καστοριάς …..
Και η φωνή της λίμνης με ρωτάει : «μήπως νομίζεις ότι όλα αυτά έγιναν σε μία ημέρα;» να ξέρεις τι ίδρωτας χρειάστηκε .. πόσα δάκρυα .. πόσα χρόνια ….πόσος κόπος μα στο τέλος όλα έγιναν ..όλα αυτά για τα οποία εσύ τώρα νιώθεις δέος …
Ακούγονται φωνές …με ψάχνουν .. ανησύχησαν για μένα.. ….με ρωτούν όλοι αν είμαι καλά … με αγκαλιάζουν …
Δύο δάκρυα κυλούν από τα μάτια μου… η καρδιά μου χαμογελάει … και μια φωνή ακούγεται από τα βάθη της καρδιάς μου … ευχαριστώ παιδιά μου ευχαριστώ …. Να ξέρετε σας αγαπώ…………..

Στον Δημήτρη – Τέο (μπάρμαν) – Μάκη – Ηλία – Χρήστο – Σάκη – Παύλο – Ελένη – Ευγενία - Αλέκα – Χριστίνα – Χριστίνα – Σταυρούλα - Μαρία – Παρασκευή

Σ’ ευχαριστούμε Γιώργο για την αγάπη σου………………………

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου