Στεκόμουν στην ακρολιμνιά και στου
Ντολτσού τις στράτες
Μονάχη σου εβάδιζες ..Αχ την ζωή
μου να 'χες
Όταν εσύ με κοίταξες εζήλεψε η
λίμνη
Το γαλανό το βλέμμα σου την
ομορφιά της σβήνει
Τον ήλιο εκαθρέφτισε για να σε
ξεπεράσει
Η ομορφιά σου όμως αυτή έκαμε να
χλωμιάσει
Οι κύκνοι ακουστήκανε να φτερουγάν
στη λίμνη
ν' απογειώνονται μετά και να πετούν σε σμήνη
Στην ομορφιά να παραβγούν το
γαλανό σου βλέμμα
Που 'χει το φως του φεγγαριού, το
χρώμα του Βοώτη
Το σπίθισμα της αστραπής, της
πούλιας την ομίχλη
Τα νερά κυμάτισαν και οι βάρκες τρίξαν
Τα σύννεφα χαμήλωσαν και μια ψιχάλα ρίξαν
Ομίχλη έπεσε πυκνή τον κόσμο να σκεπάσει
Και να καλύψει των ματιών σου,την ζωηρή τους λάμψη
Και χάθηκες και έφτασες στην μανιασμένη λίμνη
Και αυτή μέσα σε τράβηξε και η ματιά σου σβήνει...
Μετά η ομίχλη έφυγε και τα βουνά
φανήκαν
Κι η λίμνη πιο γαλάζια έδειξε απ'
ότι ήταν
Και τα βουνά καθρέφτισε στο γαλανό
της τζάμι
Που 'χει το φως του φεγγαριού, το
χρώμα του Βοώτη
Το σπίθισμα της αστραπής, της
πούλιας την ομίχλη
Lykos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου