"Το νησί των συναισθημάτων"

Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα…
Εκεί ζούσαν η ευτυχία, η λύπη, η γνώση, η αγάπη και άλλα πολλά συναισθήματα…
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν. Η αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω, ήθελε να αντέξει μέχρι και την τελευταία στιγμή…
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζετε, η αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Βλέπει τον πλούτο που περνούσε με μια λαμπρή θαλαμηγό και τον ρωτάει:
-Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;
-Όχι δεν μπορώ.. απάντησε ο πλούτος..!! Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για εσένα.
Η αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος..
-Σε παρακαλώ βοήθησε με.. είπε η αγάπη!
-Δεν μπορώ να σε βοηθήσω, είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου… της είπε η αλαζονεία..
Η λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια και από αυτή…
-Λύπη άφησε με να έρθω μαζί σου…
-Οοο αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου.. είπε η λύπη!
Η ευτυχία πέρασε από μπροστά της, αλλά ήταν τόσο ευτυχισμένη που δεν της έδωσε καν σημασία.. όταν φώναζε για βοήθεια!
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή…
-"Αγάπη έλα προς εδώ, θα σε πάρω εγώ μαζί μου!!"
Ήταν ένας ηλικιωμένος άνθρωπος που η αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από ευγνωμοσύνη που ξέχασε να ρωτήσει το όνομα του..
Όταν έφτασε στη στεριά, ο ηλικιωμένος έφυγε και πήγε στο δρόμο του…
Η αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που την βοήθησε ρώτησε την γνώση:
-Γνώση, ποιος με βοήθησε;
-Ο χρόνος, της απαντάει η γνώση…
-Ο χρόνος; Γιατί με βοήθησε ο χρόνος;
Τότε η γνώση χαμογέλασε και με βαθειά σοφία είπε:
-Μόνο ο χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η αγάπη….
   
                                                                       elenh